Opis:

Duży (do 32 mm) chrząszcz, barwy brunatnej, brunatno-czarnej lub czarnej z oliwkowo-metalicznym połyskiem.

Cechy charakterystyczne:

Prawie całe swoje życie, zarówno owady dorosłe jak i ich potomstwo, spędzają w próchnie drzew przez nie zasiedlanych. Owady dorosłe rzadko opuszczają dziuple. W słoneczne dni samce chętnie przesiadują na pniach w pobliżu dziupli wydzielając zapach wabiący samice. To właśnie od tego zapachu pochodzi nazwa gatunku.

 Miejsce zamieszkania:

Stare, dziuplaste drzewa z dużą ilością próchnicy. Dziś tego typu siedliska należą do rzadkości, w związku z czym podstawowe znaczenie dla przetrwania gatunku mają aleje przydrożne, stare parki i sady, zadrzewienia śródpolne, skupiska wolno stojących starych drzew i stare silnie nasłonecznione drzewostany składające się głównie z lipy i dębu.

Znaczenie dla środowiska:

Jako gatunek priorytetowy[1] może stanowić podstawę do wyznaczenia Specjalnego obszaru ochrony siedlisk sieci Natura 2000

Status prawny:

Objęta ścisłą ochroną gatunkową. Jest gatunkiem narażonym na wyginięcie ze względu na zanik odpowiednich środowisk z dużą ilością starych, dziuplastych drzew.

Projekt „Pachnica i pies":

To innowacyjny na skalę europejską projekt mający na celu czynną ochronę tego gatunku.

Jego pomysłodawcą jest  Naczelnik Wydziału Ochrony Ekosystemów Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych we Wrocławiu Wojciech Mazur.

Założeniem projektu jest wytresowanie psów do poszukiwania drzew zasiedlonych przez pachnicę.

Wskazane przez psy drzewa będą sprawdzone przez pracowników Uniwersytetu Wrocławskiego. Jeżeli potwierdzi się  że występuje w nich pachnica, to drzewa te zostaną objęte ochroną. W praktyce oznacza to, że pozostaną na terenie na którym występują do chwili ich naturalnego rozpadu.

Podejmując się realizacji projektu Nadleśnictwo Żmigród zorganizowało w 2016 r szkolenie psów i pod koniec roku przeprowadziło test sprawdzający ich umiejętności.

W efekcie powołaliśmy „drużynę do zadań specjalnych", złożoną z czterech psów, pracujących  pod nadzorem swoich opiekunów.

Nasze „asy wywiadu" coraz lepiej dają sobie radę w terenie, zresztą oceńcie to sami.